Βασίλης Μπισμπίκης: «Θα ήθελα να είμαι αναρχικός...

...αλλά δεν έχω τα @ρχίδι@ να είμαι»...

«Τα κόκκινα φανάρια», ο κόσμος του περιθωρίου, τα τρανς άτομα και τα τζάνκια, η αναρχία και το δικαίωμα στην τεμπελιά: ο σκηνοθέτης – ηθοποιός δεν φοβάται το «τσαλάκωμα».

Με...

το καληµέρα της εξόδου της στη σκηνή η παράσταση «Τα κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Μπισµπίκη έγινε sold out και µέχρι αυτήν τη στιγµή δύσκολα βρίσκει κάποιος εισιτήριο. Το ίδιο δύσκολα όµως βρίσκει και ένας δηµοσιογράφος τον σκηνοθέτη της, ειδικά άµα θέλει να κάνει µια συζήτηση σοβαρή µαζί του που να αφορά αποκλειστικά τη δουλειά του και όχι λόγου χάρη την προσωπική του σχέση µε τη ∆έσποινα Βανδή. Τον συνάντησα απόγευµα στα καµαρίνια του Cartel, του δικού του πια τεχνοχώρου: ένα καµαρίνι γεµάτο από τα εντυπωσιακά κοστούµια του Κένι ΜακΛέλαν για το θέαµα που είχα παρακολουθήσει λίγες µέρες νωρίτερα. Με έναν καφέ και πολλά τσιγάρα βρεθήκαµε να µιλάµε µε έναν «φιλοαναρχικό καρασυστηµικό» καλλιτέχνη, σύµφωνα µε τον ίδιο, για την εφηβεία που πέρασε και δεν τον άγγιξε, για τη γοητεία του περιθωρίου και για την καινοτόµα queer ανάγνωση ενός κλασικού θεατρικού έργου που γέννησε κάποτε µια εξίσου κλασική µελό ελληνική ταινία.

Είναι δελεαστική µια συνέντευξη µαζί σας. Ακόµη δεν µπορώ να καταλάβω αν έχετε µπουχτίσει ή αν γουστάρετε όλο αυτό το τσαλαβούτηµα µες στο lifestyle.

Αυτό ξεκίνησε µε τον Βόσκαρη στις «Αγριες µέλισσες» και ήρθε και κούµπωσε µε την ιστορία µε τη ∆έσποινα. Ωρες ώρες εκνευρίζοµαι, ώρες ώρες γελάω, αλλά το σηµαντικότερο είναι το στοιχείο της παρατήρησης, επειδή εγώ µέσα µου έχω έναν πολύ ισχυρό παρατηρητή σε οτιδήποτε γίνεται. Ελπίζω ότι αυτό που µε ρωτήσατε κάτι θα το κάνω κάποια στιγµή. Ετσι κι αλλιώς πάντα περνάω τις εµπειρίες της ζωής µου µες στα κείµενα, τα οποία χρησιµοποιώ ως εφαλτήριο για να µιλήσω για τη ζωή µου.

Η κατά Μπισµπίκη «Κοινωνία του θεάµατος».

Ναι, γιατί ο Μπισµπίκης παίζει µ’ αυτή, έχει πολύ ψωµί το κοµµάτι του θεάµατος. Παρατηρώ κοριτσάκια να έρχονται µε µια κάµερα… «Βασίλη, µια δήλωση θέλουµε» κι ενώ λέω «δεν κάνω δηλώσεις, βρε κορίτσι µου», µου απαντάνε: «Με έστειλαν από το κανάλι κι έχω οικογένεια και παιδιά». Μαθαίνω έναν άλλο κόσµο κι έτσι έφτασα στο σηµείο να είµαι πιο ευέλικτος διότι κατανοώ και την ανάγκη των ανθρώπων αυτών που δουλεύουν σε ένα µηχανισµό. Οι κάτω κάτω σε αυτό τον µηχανισµό δέχονται πιέσεις από τους αποπάνω, οπότε εγώ δεν µπορώ να τα βάλω µε τους αδύναµους.

Για να διαβάσετε ολόκληρη την συνεντευξη, πατήστε ΕΔΩ...