Πριν από τις εσωκομματικές εκλογές στο Κίνημα Αλλαγής παρατηρήθηκε ένα εκ πρώτης όψεως περίεργο φαινόμενο. Οικονομικά συμφέροντα, που ταυτίζονται με μιντιακά και υποστηρίζουν φανατικά την κυβέρνηση, «τα έδωσαν όλα» υπέρ του Ανδρέα Λοβέρδου. Πόνταραν στην εκλογή του, με απώτερο στόχο το τρίτο κόμμα της Βουλής να αποτελέσει κυβερνητικό σύμμαχο, αν η ΝΔ δεν καταφέρει να πετύχει την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές.
Απέτυχαν παταγωδώς. Ο κ. Λοβέρδος δεν...
μπήκε καν στο δεύτερο γύρο και το σχέδιο αναπροσαρμόζεται. Τώρα τα ίδια επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα έχουν αποδυθεί σε έναν φιλότιμο αγώνα υπέρ του νικητή Νίκου Ανδρουλάκη.Πρώτος στόχος είναι να του φουσκώσουν τα μυαλά ότι όπου να ‘ναι το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ θα πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ήδη ορισμένες από τις πρώτες δημοσκοπήσεις το δείχνουν να πλησιάζει πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι τις εκλογές μπορεί να δούμε και την «ανατροπή». Δεύτερος στόχος είναι να «καλουπώσουν» έτσι τον κ. Ανδρουλάκη, ώστε το βράδυ των (πρώτων ή δεύτερων) εκλογών να μη μπορέσει να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ. Πόσο πιθανό είναι να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι;
Για τον πρώτο θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι. Ωστόσο, τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι το υπό τον κ. Ανδρουλάκη ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αποσπά ψηφοφόρους όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τη ΝΔ. Μάλιστα, αν αυτό επαληθευτεί στην κάλπη, τότε η αυτοδυναμία θα είναι αδύνατη.
Κι εδώ υπεισέρχεται ο δεύτερος στόχος, δηλαδή η συμμετοχή του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ. Φαίνεται, όμως, ότι οι δυσκολίες είναι μάλλον αξεπέραστες. Διότι αυτό λέει η πολιτική λογική. Ο κ. Ανδρουλάκης, ανεξαρτήτως του εκλογικού ποσοστού του κόμματός του, πολύ δύσκολα θα το σύρει σε νέα συνεργασία με τη ΝΔ. Διότι θυμάται πολύ καλά τι συνέβη το 2012, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε μέρος στην κυβέρνηση Σαμαρά: η ήδη μειωμένη εκλογική δύναμή του (12% τον Ιούνιο του 2012) λίγο έλειψε να εξαφανιστεί και να το αφήσει εκτός Βουλής (4,68% το 2015). Δεν θα ήθελε, λοιπόν, με τίποτα να μπει σε μια παρόμοια περιπέτεια, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει οριστικά στον κεντροαριστερό χώρο.
Αν ο κ. Ανδρουλάκης αρνηθεί να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ -κάτι που φαίνεται αυτονόητο- τότε ο κ. Μητσοτάκης θα υποχρεωθεί να στραφεί στο όποιο ακροδεξιό κόμμα μπει στην Βουλή, χάνοντας έτσι το «κεντρώο» λούστρο του.
Φυσικά, οι πιέσεις προς τον κ.Ανδρουλάκη θα είναι αφόρητες. Με βασικό επιχείρημα ότι (θα) «αφήνει τη χώρα ακυβέρνητη». Όσοι σήμερα τον υποστηρίζουν παντοιοτρόπως αυτομάτως θα στραφούν εναντίον του. Και τότε θα αποκαλυφθεί πλήρως ότι μοναδικός στόχος των σημερινών υποστηρικτών του είναι να μην αλλάξει χέρια η κυβέρνηση. Και αυτό μπορεί να γίνει είτε με την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ είτε με την σύμπραξη του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ σε κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Επιμύθιον: αν ο κ. Ανδρουλάκης αρνηθεί να υποκύψει στις πιέσεις αυτών των επιχειρηματικών και μιντιακών συμφερόντων, θα δεχτεί τις επιθέσεις τους, αλλά θα βγει κερδισμένος, πολιτικά και εκλογικά. Και, κυρίως, οι σχεδιασμοί μπορεί να ακυρωθούν, όπως ακυρώθηκε η επιχείρηση «Loverdos for president».
Στους σχεδιασμούς για την εκλογή αρχηγού βρήκε εφαρμογή η ρήση του παλιού Αμερικανού πρωτοπυγμάχου Μάικ Τάισον «όλοι έχουν κάποιο σχέδιο, μέχρι να φάνε την πρώτη μπουνιά στη μούρη». Μένει να φανεί αν (και ποιοι) θα φάνε και τη δεύτερη…
Γιώργος Καρελιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου