Κάτω τα χέρια από τον Ρουβά...

Ο Σάκης Ρουβάς μίλησε και σπεύσατε ασμένως Γραμματείς και Φαρισαίοι να ρίξετε τον λίθον, εσείς οι εσαεί αναμάρτητοι, οι άμεμπτοι, οι αδέκαστοι, οι καθαροί, οι του πληκτρολογίου... δικαστές, οι τίμιοι και ηθικοί… Εσείς – κάποιοι από εσάς τέλος πάντων – τον φτιάξατε τον Ρουβά και τώρα τον αναθεματίζετε γιατί υπερέβη τα εσκαμμένα;

Πρώτη φορά ήταν; Όταν είχε τραγουδήσει στην Κύπρο, νομιμοποιώντας με τον τρόπο του το Τουρκικό Ψευδοκράτος, δεν είδατε τότε, δεν ακούσατε; Ξέχασα, τότε δεν υπήρχαν Μέσα Κοινωνικής... Δικαιοσύνης. Και περάσανε και τόσα χρόνια από ’97. Τι θυμήθηκα; Μετά γύρισε ο Ρουβάς από τους εναγκαλισμούς με τον Μπουράτ Κουτ, έβαλε μια φούστα και όλες πια οι Ρουβίτσες σύρθηκαν στον ποδόγυρό του στριγγλίζοντας και τα Κατεχόμενα λησμονήθηκαν.

Όταν (ποιος;) ο Ρουβας έπαιξε στο Ηρώδειο σε Αρχαία Τραγωδία, στις Βάκχες του Ευριπίδη, τον Διόνυσο,  υπό την… ευρείας γκάμας σκηνοθετική μπαγκέτα του Δημήτρη Λιγνάδη και τότε δεν σας ένοιαξε· κρυφογελάσατε κάποιοι και θυμηθήκατε, Αλέξη Μινωτή, Σπύρο Ευαγγελάτο... Φουκαράδες... Άλλωστε καλλιτέχνης είναι - είπαν οι θιασώτες του - γιατί να μην πάει στο Ηρώδειο; 

Και οι κριτικές έγραφαν τότε: «Ο Διόνυσος του Σάκη Ρουβά είναι λαμπερός σαν παντοδύναμος θεός και υπηρετεί την ανάγνωση του Λιγνάδη, ως αντικείμενο λατρείας»… Και λογικό, λογικότατο, λοιπόν, σήμερα το υπερασπιστικό: «Ο Δημήτρης Λιγνάδης που εγώ γνωρίζω είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ, αγάπησα και πέρασα καταπληκτικά μαζί του». Θα ήταν αχαριστία να μην το κατέθετε…

Τότε λοιπόν τι; Ο Ρουβάς του «Μακρόνια με Κιμά» και του «Μην Αντιστέκεσαι», κι άλλο τραγούδι δεν θυμάμαι, ήταν αρεστός; Κι όταν εκτέλεσε το «Άξιον Εστί», και τότε «άξιος»; Κι ο Ελύτης, άξιος κι αυτός, χλώμιασε, πλάι στον Ρουβά;

Και όταν πρόσφατα σε άδειο θέατρο ο Ρουβάς μόνος με 215.000 ευρώ απέναντί του, τραγούδησε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για να σκεπάσει τις οιμωγές απ’ τους νεκρούς της πανδημίας, τι έγινε τότε; Ειρωνείες και σχολιάκια από τις Pet Influencers;

Κι όταν διαφήμιζε (δίχως άδεια κι αιδώ) υπερπολυτελή αυτοκίνητα στο Ηρώδειο, «έτοιμος για βόλτα», τότε οι Ρουβίτσες έλιωναν και τώρα παγώνουν;

Πού το θυμήθηκα ένα αλήστου μνήμης μότο της χούντας: «Πριν αγανακτήσεις με τις συγκοινωνίες, σκέψου τι έκανες εσύ για τη βελτίωσή τους»… Πριν λοιπόν αγανακτήσετε με τον Ρουβά σκεφτείτε τι κάνατε εσείς για τη βελτίωσή του.

Τώρα «Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας, κλείσιμο μιας πόρτας κι η αυλαία πέφτει…».

Για να έχει βήμα και να άδει ένας «Ρουβάς» κάποιοι πρέπει να του προσφέρουν μικρόφωνο κι αυτοί οι κάποιοι που μετάλλαξαν τον άλαλο σε λαλίστατο ας πρόσεχαν. Μην πυροβολείτε λοιπόν τον Ρουβά, αυτός είναι!

Τώρα… «...αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας και μιας φάλτσας νότας ο απόηχος μένει»...

Νίκος Τζιανίδης

ethnos.gr