«Αποκαλύψεις» σοβιετικών αρχείων και αστοιχείωτοι προπαγανδιστές
Οσοι νομίζαμε κάποτε ότι τα τηλεπαράθυρα ισοδυναμούσαν με τον πάτο της δημοσιογραφίας και του δημόσιου διαλόγου, δεν είχαμε φανταστεί τι συλλογική αποβλάκωση θα επέφερε τελικά η επινόηση και διάδοση του τουίτερ. Το διαπιστώσαμε ξανά τις τελευταίες μέρες, με την πανηγυρική υποδοχή που τα διαδικτυακά ΜΜΕ επιφύλαξαν στις υποτιθέμενες αποκαλύψεις ενός...
καταφανώς άσχετου ξένου πανεπιστημιακού, γύρω από τον ελληνικό Εμφύλιο.Ο επιστήμων
Ας δούμε, κατ’ αρχάς, τα βασικά στοιχεία αυτής της ιστοριογραφικής φαρσοκωμωδίας, ξεκινώντας από τον πρωταγωνιστή της: τον Σεργκέι Ραντσένκο, καθηγητή στο ευρωπαϊκό τμήμα της «Σχολής Προηγμένων Διεθνών Μελετών» (SAIS) του αμερικανικού Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, στην Μπολόνια της Ιταλίας.
Το SAIS είναι ένα σκληροπυρηνικό θινκ τανκ που ίδρυσε το 1943 ο γνωστός χρηματιστής και διπλωμάτης Πολ Νίτσε, από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες του Ψυχρού Πολέμου. Ο Ραντσένκο ανήκει στο «Κέντρο Διεθνών Υποθέσεων Χένρι Κίσινγκερ» της σχολής, με επίτιμο πρόεδρο τον ίδιο τον Χένρι και αποστολή την προετοιμασία στελεχών για τον νέο γύρο αναμετρήσεων της Δύσης με τη Ρωσία και την Κίνα.
Γεννημένος στη Σαχαλίνη της Σιβηρίας επί Σοβιετικής Ενωσης, ο Ραντσένκο πέρασε τα σχολικά του χρόνια στη Ρωσία και στις ΗΠΑ· συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ, το Χονγκ Κονγκ και τελικά το Λονδίνο, όπου πήρε πτυχίο (2001) και διδακτορικό (2005) στις Διεθνείς Σχέσεις. Εργάστηκε κατόπιν στα Πανεπιστήμια της Μογγολίας, του Πίτσμπουργκ, στο λονδρέζικο LSE, στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο Νότιγχαμ-Νινγκμπό στην Κίνα, στο Κάρντιφ της Ουαλίας αλλά και στον ΟΑΣΕ, ως παρατηρητής εκλογών στη Μογγολία, το Τουρκμενιστάν και την Ουγγαρία. Μιλά ρωσικά, αγγλικά, κινεζικά και μογγολικά.
Σύμφωνα με το βιογραφικό του στο SAIS, «έχει γράψει για τις σινοσοβιετικές σχέσεις, τη σοβιετική και κινεζική εξωτερική πολιτική, την ατομική διπλωματία και τις ψυχροπολεμικές κρίσεις. Επιπλέον, έχει δημοσιεύσει έργο για τη Βόρεια Κορέα και τη Μογγολία κι εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για τη διεθνή πολιτική της Ανατολικής και Κεντρικής Ασίας και τις σύγχρονες σινορωσικές σχέσεις, τη ρωσική εξωτερική πολιτική και τις σχέσεις Ρωσίας-ΝΑΤΟ».
Περισσότερο από το επιστημονικό έργο του, έχει πάντως διακριθεί στις διαδικτυακές αναρτήσεις και, κυρίως, στις λακωνικές μάχες του τουίτερ. Ψυχροπολεμικός μέχρι μυελού οστέων, δημοσίευσε άρθρο στην 70ή επέτειο της Χιροσίμα σύμφωνα με το οποίο οι Ιάπωνες θα έπρεπε σε τελική ανάλυση να ευγνωμονούν τις ΗΠΑ για τις ατομικές βόμβες που τους έριξαν, αφού έτσι «δεν χρειάστηκε να υπομείνουν τις απολαύσεις τις σοβιετικής κατοχής» («Did Hiroshima Save Japan From Soviet Occupation?», www.foreignpolicy.com, 5/8/2015). Από τις πρόσφατες αναρτήσεις του έχει επίσης καταστεί οφθαλμοφανής η δομική ασχετοσύνη του όσον αφορά τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και μια εντυπωσιακή άγνοια της υφιστάμενης σχετικής βιβλιογραφίας, ελληνικής ή διεθνούς: η μόνη μελέτη που βρήκε λ.χ. να επικαλεστεί για το πολυσυζητημένο ζήτημα της σοβιετικής βοήθειας προς τον ΔΣΕ, ήταν ένα αγγλόγλωσσο άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη…
Η ιστοσελίδα του στο SAIS μάς πληροφορεί, πάντως, ότι «τα τρέχοντα ερευνητικά ενδιαφέροντά του περιστρέφονται γύρω από την παγκόσμια ιστορία του Ψυχρού Πολέμου», ενώ εκείνη του Κάρντιφ πως επίκειται η έκδοση του βιβλίου του «Ιστορία του Ψυχρού Πολέμου και των μετέπειτα», με το οποίο «επιδιώκει εσκεμμένα να σαμποτάρει τον χρονολογικό διαχωρισμό μεταξύ Ψυχρού Πολέμου και μεταψυχροπολεμικών χρόνων». Σε απλά ελληνικά, να μας πείσει δηλαδή πως ο Ψυχρός Πόλεμος ουδέποτε έληξε και πως το κομμουνιστικό εγχείρημα δεν υπήρξε παρά μια προσωρινή μεταμφίεση της προαιώνιας κι εσαεί απειλητικής ρωσικής βουλιμίας και πανουργίας.
Στο πλαίσιο αυτής της άκρως προβληματικής επανερμηνείας του πρόσφατου παρελθόντος, που κάθε άλλο παρά περιορίζεται βέβαια στον συγκεκριμένο ερευνητή, εντάσσονται και τα πρόσφατα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα γύρω από τον ελληνικό Εμφύλιο. Ας τα δούμε, λοιπόν, από κοντά.
Οι «αποκαλύψεις»
Ολα ξεκίνησαν στις 23 Ιανουαρίου, με μια ανάρτηση του Ραντσένκο στο περιθώριο μιας φορτισμένης ανταλλαγής μηνυμάτων για την εξελισσόμενη ουκρανική κρίση: «Συναρπαστικό υλικό αποχαρακτηρίζεται στη Μόσχα. Τσεκάρετε αυτή την αναφορά του [σοβιετικού Υπ.Εξ.] Μολότοφ προς τον Στάλιν για τα όπλα που παρείχε η ΕΣΣΔ στους Ελληνες κομμουνιστές (οι οποίοι τότε είχαν αποδυθεί σε εμφύλιο πόλεμο). Ο Μολότοφ λέει πως ήταν σε θέση να παράσχουν κανόνια, αν και όχι του είδους που ζητήθηκε. Λέει, όμως, ότι δεν μπορούν να στείλουν στους Ελληνες παπούτσια και ρούχα γιατί δεν είχαν παπούτσια ή ρούχα ξένης παραγωγής. (Η σημασία τού “ξένης παραγωγής” βρίσκεται στην αποποίηση της ευθύνης.) Εστειλαν επίσης ρευστό σε δολάρια».
Ενας από τους ακολούθους του ενθουσιάζεται: «Θα μ’ ενδιέφερε πολύ το πού σε βγάζει. Η κυρίαρχη άποψη είναι πως ο Στάλιν σεβάστηκε τη συμφωνία “σφαιρών επιρροής” με τον Τσόρτσιλ και δεν βοήθησε τους Ελληνες κομμουνιστές. Εγώ διατηρούσα πάντα τις αμφιβολίες μου». Ο Ραντσένκο συμφωνεί κι επαυξάνει: «Γι’ αυτό ακριβώς το βρίσκω τόσο συναρπαστικό. Χρειάζεται να σκάψω βαθύτερα εδώ, νομίζω όμως ότι θα βρεθεί κάποιο πειστήριο της διάπραξης του εγκλήματος [smoking-gun evidence] που θα υπονομεύσει για τα καλά κάποιους ιστοριογραφικούς ισχυρισμούς».
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Τασου Κωστοπουλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου