Welcome to Athens...
«ΖΩ ΣΑΝ ΦΟΙΤΗΤΗΣ», μου έλεγε ένας φίλος, δείχνοντάς μου σε βιντεοκλήση το διαμέρισμά του. Κανείς δεν θα φανταζόταν ότι εργάζεται εδώ και δύο χρόνια υπάλληλος σε...
εταιρεία: καναπές (φουλ μεταχειρισμένος), κρεβάτι που πιάνει όλο τον χώρο, τραπεζάκι, κουζινάκι και διάφορα φυτά σε γλάστρες ή κρεμασμένα από γάντζους.
Κάπου διάβαζα ότι τα άτομα της ηλικίας μας, σχεδόν 30, «επιλέγουν» φυτά και κατοικίδια αντί για παιδιά. Μα φυσικά, αφού «επιλέγουμε» και δουλειές που δεν πληρώνονται καλά και «εκδηλώνουμε μια προτίμηση» για την ανεργία των νέων, που αντίστοιχα συμπιέζει τους ήδη χαμηλούς μισθούς.
Αν έβλεπε κανείς το δωματιάκι-διαμερισματάκι των περισσότερων νέων ανθρώπων που πιάνουν την πρώτη τους δουλειά στην Ελλάδα τώρα, θα πίστευε όντως ότι ακόμα σπουδάζουν, ότι κανείς δεν τους πληρώνει για να εργάζονται και ότι γι’ αυτό ζουν στα ελάχιστα τετραγωνικά κάποιας φοιτητικής τρώγλης. Και το ακόμα πιο τρομακτικό είναι ότι επειδή η χώρα μας δεν έχει (για την ώρα) κουλτούρα συγκατοίκησης, πολλοί 25άρηδες και 35άρηδες ίσως «επιλέξουν» το παιδικό τους δωμάτιο αντί γι’ αυτόν τον συνεχόμενο εφιάλτη του ενοικίου του κέντρου. Κι έτσι, αντί για παράταση φοιτητικής ζωής, θα ζήσουν μια παράταση παιδικής ηλικίας.
Ειδικά με την τηλεργασία, πολλοί είπαν να κόψουν τα πολλά έξοδα της ανεξαρτησίας. Γιατί να υποφέρεις μια ενηλικίωση που απαιτεί να σέρνεσαι απ’ την παλιοδουλειά στο σούπερ-μάρκετ (ψάχνοντας τις προσφορές) και από το σούπερ-μάρκετ στο σπίτι-τρώγλη, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι όλη μέρα στο λάπτοπ και δουλεύεις; Γιατί να τρομάζεις στη θέα των λογαριασμών του ρεύματος; Καλύτερα τροφή, στέγη και θέρμανση στο πατρικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια κοινωνία που δεν ενηλικιώνεται, όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή οι οικονομικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Βίβιαν Στεργίου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου